از دغدغه های تربیتی تا نگاه کریمانه

باورش سخت می آید که بازیگری در کسوت نقش های پر طمطراق تاریخی و گاهی خشن، سال های زیادی از عمرش را برای بچه ها گذرانده باشد و نگاه لطیف تربیتی خود را که از باور های دینی او سرچشمه می گرفت در انتخاب آثار لحاظ کند.

این دیدگاه نگارنده مسند به همکاری مستقیم با ایشان در اداره کل هنرهای نمایشی و سپس تالار هنر است و البته در دوران همکاری ام با مرکز تئاتر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نیز از نگاه تربیتی اش آگاه بودم.

او آثار را دقیق می دید و بدون هیچ تعارفی دغدغه هایش را به زبان می آورد و معتقد بود مردمی که بچه هایشان را به تماشای تئاتر می آورند به اعتماد انتخاب ماست و بر این باور بود که تئاتر کودک عرصه ی آزمون و خطا نیست و کوچک ترین سهل انگاری در این زمینه به اثری ضد تربیتی تبدیل خواهد شد و از همین منظر جلوه های تربیتی و اخلاق مداری را در همه ی اجزای تئاتر، از موسیقی گرفته تا پوشش و دکور و دیالوگ لازم و ضروری می دانست.

سطح نازل زبان و بیان و استفاده از کلمات سخیف را بر نمی تافت و معتقد بود برای تربیت تماشاگرانی فرهیخته برای جامعه ی آینده، رعایت ادب و آموختن احترام، بسیار حائز اهمیت است اما در پشت همه ی این باورها و دغدغه ها، قلبی مهربان و رئوف می تپید که اعتقادی به حذف آثار  نداشت و همواره چون پدری دل سوز دست نوازشگر داشت و باورش این بود که آثار را می توان با مشاوره و تبادل نظر با کارگردان به اجرایی مناسب رساند و از این منظر برای تبادل نظر و ارائه راهکار همیشه پیش قدم بود.

در یکی از آخرین تجربه های همکاری،  برای کارگردانی جوان آن قدر وقت گذاشت و با مشاوره و جلسات متعدد راه را برای اجرای اثر هموار کرد که تعجب همگان به ویژه کارگردان اثر را برانگیخت.
روانش شاد که چشمانی نافذ و بصیر، قلبی مهربان و نگاهی کریمانه داشت.