نقدی بر نمایش «منِ عجیب»

«من عجیب» برای بچه هاست که از همان سنین کودکی رویای بزرگ شدن و آیندۀ شغلی شان را در سر می پرورانند. نمایشی که پدر و مادرها بهتر است که در کنار فرزندشان آن را ببینند و البته بعد از اجرا نیز باید دربارۀ این موضوع مهم ساعت گپ و گفت داشته باشند و همین طوری، باری به هر جهت و از روی چشم و همچشمی دربارۀ آینده فرزندانشان تصمیمی نگیرند. امیر مشهدی عباس نیز سالها تجربۀ اجرای نمایش برای بچه ها را در پرونده کارش اش دارد و این نمایش نیز به لحاظ متن و اجرا در خور تامل است و حتما یک راهنمای موثر برای آینده همۀ بچه هایی خواهد بود که این نمایش را می بینند و از اکنون می تواند با رویاهای شیرین هم از کودکی شان لذت بیشتری ببرند و هم برای آینده یشان تصمیمات درستی بگیرند.

 تیرداد تابستان خود را در خانه مادربزرگ می‌گذراند. مادربزرگ اصرار دارد که تیرداد شغلی برای آینده‌اش انتخاب کند. در زیرزمین خانه مادربزرگ آیینه‌ای قدیمی وجود دارد که تیرداد می‌تواند آینده خود را در آن ببیند و خود را با شغل‌های مختلف امتحان کند. اما هر شغلی قصه‌های عجیب خود را دارد..."

بهره‌مندی از عنصر فانتری برای خلق یک متن در خور بچه ها حال و هوایش را جذاب و دیدنی کرده است اما او بر این باورم که نویسنده در صحنه سوم به درک کامل‌تری از نوشتار و نمایشنامه رسیده و همه چیز را در ایجاد یک موقعیت نمایشی سروسامان داده است، برای همین صحنه شعبده‌باز بسیار پر کشش و در عین حال تاثیرگذارتر هم هست چون اگر هر آدمی همین طوری بخواهد شعبده‌بازی و تردستی بکند امکان دزدی و سواستفاده از شغلش بسیار هست و این مسیر سر از زندان و بدبختی درخواهد آورد. بنابر همان اصول نمایشنامه‌نویسی درمی یابیم که در صحنه تاجر و پزشک حتی روال بازی ها کمی به سمت لودگی می‌رود و البته خیلی زود از آن عبور می‌کنند اما در صحنۀ شعبده‌باز هر یک از اتفاقات و شخصیت‌ها با بار نمایشی همراه شده‌اند و بر زیبایی اثر افزوده‌اند. در این نمایش بازیگران حضور خلاقه و موثری دارند که بنابر تایید کارگردان او ابتدا ایده هایش را به بازیگران داده اما در ادامه آنها نیز این ایده ها را در آمیزش با ایده های خلاقۀ خودشان پرورده اند. این شیوه مواجهه با بازیگران که در آن خلاقیت فردی امکان بروز پیدا کرده، نتیجه‌اش همین است که داریم می‌بینیم و همگی حضور پر رنگی در کنار هم دارند و کار را با فانتزی و لذت دو چندان همراه کرده‌اند؛ و این امتیازات و شاید هیجانات ما را از کمبودهایی که در نور و جابجایی دکور مابین صحنه ها دور می گرداند و باعث چشم‌پوشی از آنها می‌شود. متاسفانه شرایط کار برای کارگردانان کودک  نوجوان بنابر گرانی ها و کم شدن حمایت ها سخت تر شده لست اما مشهدی عباس باید همچنان در تئاتر کودکان و نوجوانان بماند و حضور افرادی مثل او بنابر این پیشنیه حرفه‌ای یک ضرورت است. به هر حال بدیهی است که مشهدی عباس و کارگردانان هایی به چندین سال سابقۀ در خور تامل در این مقطع کاری بهتر می‌توانند از پس تولیدات حرفه‌ای ویژه سنین کودکی و نوجوانی برآید.